Vorige pagina

Mag ik als ouder mijn verdriet en zorgen tonen aan mijn kind?

Kinderen mogen uiteraard weten dat je het moeilijk heb door de relatiebreuk. Je hoeft als ouder jouw verdriet zeker niet verstoppen. Integendeel, jouw emoties tonen geeft hen net de boodschap dat zij dat ook mogen en kunnen doen.

Kinderen weten en zien het als hun ouders verdrietig zijn of het moeilijk hebben. Ze willen hun ouders heel graag helpen om door de moeilijke periode van een relatiebreuk te komen. Dat doen ze door bijvoorbeeld meer te helpen in het huishouden, minder ruzie te maken met hun broer of zus, of minder om jouw aandacht te vragen. Is dat niet superlief?

Wel is het aangewezen de hulp van jouw kind te begrenzen: jij blijft immers de ouder en zij het kind. Wanneer kinderen teveel zorg moeten dragen voor hun ouders, draait dit de gezinsrollen om. Dit is bijvoorbeeld zo wanneer het kind altijd diegene is die zorgt dat er eten op tafel staat, wanneer een kind het luisterend oor is voor mama of papa maar nooit omgekeerd, of wanneer kinderen strategieën moeten bedenken om de overgang tussen beide ouders zo 'veilig' of 'geruisloos' mogelijk te maken. Wanneer dit teveel gebeurt, spreken we van 'parentificatie': kinderen nemen dan zoveel verantwoordelijkheid op ten aanzien van hun ouders, dat ze zelf geen kind meer kunnen zijn. Zorg daarom goed voor jezelf. Dit kan ook betekenen dat je steun zoekt bij vrienden of familie, of bij een professionele hulpverlener. Boos, verdrietig, ontgoocheld, … zijn hoort erbij, en steun zoeken is daarom extra belangrijk in deze periode.

Bij oudere kinderen is er ook een risico op het vervagen van de ouder-kind relatie. Zij komen soms in de rol zitten van gesprekspartner van de emotioneel gekwetste ouder. Hierdoor nemen ze eerder een rol aan van vriend(in) of vervangpartner ten aanzien van hun ouder dan hun rol als kind. Dit houdt risico's in voor de gezagsrelatie tussen ouder en kind. Bovendien kan deze rol er voor zorgen dat het kind later in de eigen relatie vaker de 'helpende' rol ten aanzien van de partner zal aannemen, en bewust relaties zal opzoeken waar hij of zij in de afhankelijke rol zit. Parentificatie houdt dus ook een risico in voor de ontwikkeling van het kind. Het is een risico waar je je als ouder goed bewust moet van zijn. Dit neemt niet weg dat een kind niet mag zorgen voor zijn ouder, integendeel: het toont er zijn liefde mee. Je mag gerust als ouder zeggen dat je het fijn vindt dat je kind eens gekookt heeft voor jou, maar geef meteen ook aan dat je dat niet verwacht dat dit vaak/altijd gebeurt, geef grenzen aan.

Video: Dit doen kinderen als hun ouders scheiden.

Webtip

Op de website Twee Huizen vind je heel wat informatie over wat ouders en kinderen voelen naar aanleiding van een relatiebreuk en hoe je zowel jezelf als jouw kind bij deze gevoelens kan ondersteunen.

Waar kan ik terecht als ouder voor een goed gesprek?

Wil je graag, al dan niet anoniem, in gesprek gaan met andere ouders die een relatiebreuk achter de rug hebben? Verschillende websites bieden een forum aan voor gescheiden ouders om ervaringen en tips uit te wisselen:

Sommige organisaties organiseren ook uit uitwisseling, ontmoeting of thema-avonden voor (gescheiden) ouders. Enkele voorbeelden:

Een gesprek met een therapeut kan helpend zijn wanneer het je allemaal wat teveel wordt. Via https://www.vindeentherapeut.be/ kan je opzoeken bij welke therapeut in jouw buurt je terecht kan voor bv. het verwerken van een relatiebreuk.

In de Gids voor Gezinnen vind je de adressen van een Huis van het Kind of een Opvoedingswinkel waar je gratis terecht kan met al je vragen over opvoeden en opgroeien.